مؤسسه‌ی تربیت مامای عشایری

این مؤسسه با همکاری ادارة کل آموزش عشایر و وزارت بهداشت در سال 1352، در شیراز دایر شد تا در زمینۀ اصول بهداشت و فنون اولیة مامایی و تزریقات و پانسمان به دانش‌آموزان دختر ایلی آموزش دهد. دختران آموزش دیده با بازگشت به ایل، علاوه بر کمک به زنان باردار عشایری، در زمینۀ بهبود وضع بهداشت ایل نیز فعالیت می‌کردند. کلاس‌های مؤسسه در محل بهداری تشکیل می‌شد و خوابگاه دختران محصل نیز همان خوابگاه دانشسرای دختران عشایری بود. آموزش عشایر، دختران باسواد ایل را شناسایی نموده و به بهداری معرفی می‌کرد تا در آنجا آموزش ببینند.

بهمن‌بیگی در کتاب «به اجاقت قسم» به انگیزه و اهداف خود در بنیان نهادن این موسسه و مراحل تشکیل آن اشاره می‌کند:

«بزرگترین شکنجه‌ای که زندگی را بر زنان ایل دردناک کرده بود شکنجه‌ی زایمان بود ... آموزش عشایر بخصوص در دوران شکوفایی خود که بسیاری از دختران ایل را باسواد کرده و عده‌ای از آنان را به آموزگاری رسانده بود نمی‌توانست در امر بهداشت زنان و مبارزه با دشمن بی‌رحم** آنان خاموش بماند ... به اداره‌ی بهداری فارس رفتم و زبان به شکایت و اعتراض گشودم. فریادهایم بی‌اثر نماند. قرار بر این شد که من عده‌ای از زنان ایلی را که در امر زایمان تجاربی داشتند و با داروهای سنتی زائوها را کمک می‌کردند به شهر بیاورم تا در یک کلاس کوتاه‌مدت شرکت کنند و با اصول بهداشتی مختصری آشنایی یابند... این قدم کوچک مقدمه‌ای بود برای تحقق یکی از آرزوهایم. آرزویم تربیت مامای عشایری از میان دختران باسواد مدارس ایلی بود... امتحان ورودی، انتخاب دختران، هزینه‌ی نگهداری و اقامتشان در شهر با آموزش عشایر بود و تعلیم و تربیت و کارآموزی آنان با سازمان بهداری فارس و به این ترتیب بود که برای نخستین بار در تاریخ حیات عشایر، عده‌ای از کودکان آنان با کمک قابله و ماما چشم به دیدار دنیا گشودند.» (به اجاقت قسم، بخش آموزش عشایر و زنان)

*لطفن اگر برای این بخش، مطالب تکمیلی، اطلاعات و یا تصاویر خوبی دارید برای ما ارسال کنید.