وب سايت رسمی محمد بهمن بيگی > رویدادها

گزارش تشییع پیکر استاد محمد بهمن‌بیگی

خبر همانند رعد در کوه‌ها و دشت‌ها، شهرها و کشورها پیچید. محمد بهمن‌بیگی معلم فرزانه ایل، بنیان‌گذار تعلیمات عشایر ایران درگذشت! صبح روز یازده اردیبهشت89 ، روز ناخوش‌آیند و تیره‌ای برای اهل فرهنگ و تعلیم و تربیت بود. حالا پس از چند روز بلاتکلیفی در کفن و دفن پیکر او به چشم شاگردانش خواب نمی‌آمد. فردا صبح باید با معلم یگانه‌ی خود برای آخرین بار وداع کنند و او را به خاک بسپارند. معلمشان بود، پدرشان بود و در یک کلام، پدید‌آورنده‌ی مهمترین فرصت ها، حمایت‌ها و امیدهایی بود که از کودکی در راه پیشرفت به‌دست آورده بودند. اگر به جایی رسیده‌اند که امروز هستند به خاطر قیامی بود که او برای الفبا و سواد آغاز کرده بود.

حالا شانزده اردیبهشت هزار و سیصد و هشتاد و نه شمسی است و بهمن بیگی نود ساله به خاک سپرده می‌شود. حال همه دوستداران او، ناباوری است. مگر می‌شود بهمن‌بیگی بمیرد؟! او که پرتلاش و شورمند، در تمام لحظه‌های زندگی‌اش، زندگی می‌داد چطور می‌تواند زنده نباشد؟! او که همیشه در حال ساختن بود و یک لحظه آرام نداشت چطور می توانست در آغوش خاک آرام بگیرد؟! صبح شد و آمبولانس سفید از بیمارستان دنا به میدان معلم در شیراز رسید. واقعیت بی‌رحم و زمخت، خود را نشان می‌داد. پیکر بی‌جان او با همراهی بیش از یکصد هزار نفر از دوستدارانش، مسیر میدان معلم تا بهشت زهرای عشایر شیراز را پیمود.

حالا شانزده اردیبهشت هزار و سیصد و هشتاد و نه شمسی است و بهمن بیگی نود ساله به خاک سپرده می‌شود. حال همه دوستداران او، ناباوری است. مگر می‌شود بهمن‌بیگی بمیرد؟! او که پرتلاش و شورمند، در تمام لحظه‌های زندگی‌اش، زندگی می‌داد چطور می‌تواند زنده نباشد؟! او که همیشه در حال ساختن بود و یک لحظه آرام نداشت چطور می توانست در آغوش خاک آرام بگیرد؟! صبح شد و آمبولانس سفید از بیمارستان دنا به میدان معلم در شیراز رسید. واقعیت بی‌رحم و زمخت، خود را نشان می‌داد. پیکر بی‌جان او با همراهی بیش از یکصد هزار نفر از دوستدارانش، مسیر میدان معلم تا بهشت زهرای عشایر شیراز را پیمود.

همراهان در میان اشک و افسوس فریاد می‌زدند:«گچ سفید فشنگم، تخته سیاه تفنگم»، و این بهترین هدیه به او در این سفر آخر بود. به هدفش رسیده بود. عشایر به جای تفنگ و فشنگ، گچ و تخته سیاه به دست گرفته بودند. قدرت آن‌ها دیگر زور بازو و گلوله‌های تفنگ نبود، سواد بود و اندیشه. فریاد ها ادامه می‌یافت: «معلم فداکار، روحت شاد»، «عزا عزاست امروز، جامعه‌ی عشایر صاحب‌عزاست امروز». بهمن‌بیگی به آرامگاه همیشگی‌اش نزدیک می ‌شد گرچه پیش از آن، در دل هزاران انسان، آتش افکنده بود، آتش پرشور و نعمت سواد. همه می گریستند. همسرش سر بر تصویر او گذاشته و می‌گریست. بر پیکرش نماز گزاردند و او در تابوتی جای گرفت که بر روی آن گلیم رنگینی از کار دست دختران هنرمند عشایری انداخته‌ شده‌بود و این چنین بود که مردی از تبار پاک‌نهادان و خردمندان، دلسوختگان و خدمتگزاران بی‌مزد و منّت این مرز و بوم، از پس نود سال زندگی پربار و پرارزش، چهره در خاک کشید اما نهال مکتب خالص و بی‌پیرایه‌اش به سان درختی تناور، روز‌به‌روز پربارتر می‌شود. یادش گرامی.

همراهان در میان اشک و افسوس فریاد می‌زدند:«گچ سفید فشنگم، تخته سیاه تفنگم»، و این بهترین هدیه به او در این سفر آخر بود. به هدفش رسیده بود. عشایر به جای تفنگ و فشنگ، گچ و تخته سیاه به دست گرفته بودند. قدرت آن‌ها دیگر زور بازو و گلوله‌های تفنگ نبود، سواد بود و اندیشه. فریاد ها ادامه می‌یافت: «معلم فداکار، روحت شاد»، «عزا عزاست امروز، جامعه‌ی عشایر صاحب‌عزاست امروز». بهمن‌بیگی به آرامگاه همیشگی‌اش نزدیک می ‌شد گرچه پیش از آن، در دل هزاران انسان، آتش افکنده بود، آتش پرشور و نعمت سواد.

همه می گریستند. همسرش سر بر تصویر او گذاشته و می‌گریست. بر پیکرش نماز گزاردند و او در تابوتی جای گرفت که بر روی آن گلیم رنگینی از کار دست دختران هنرمند عشایری انداخته‌ شده‌بود و این چنین بود که مردی از تبار پاک‌نهادان و خردمندان، دلسوختگان و خدمتگزاران بی‌مزد و منّت این مرز و بوم، از پس نود سال زندگی پربار و پرارزش، چهره در خاک کشید اما نهال مکتب خالص و بی‌پیرایه‌اش به سان درختی تناور، روز‌به‌روز پربارتر می‌شود. یادش گرامی.