مرکز آموزش حرفه‌ای پسران

این مرکز در سال 1351 به صورت شبانه‌روزی در آب‌باریک شیراز تشکیل شد و سالانه حدود 100 نفر از دانش‌آموزان عشایری را، که دورة ابتدایی را تمام کرده بودند، می‌پذیرفت. گرایش تدریجی عشایر به یکجانشینی و توسعة روستاهای عشایری و تغییر شیوۀ معیشت آنان مستلزم کسب مهارت در مشاغلی بود که بتوانند هم منشأ درآمد باشند و هم خدمات ارائه دهند. هدف اصلی، آموزش عملی در کارگاه‌های مجهز بود تا در رشته‌های بنایی، نجاری، تراش فلزات، برق، اتومکانیک، فلزکاری، جوشکاری، لوله‌کشی و امثال آن، نیروی ماهر تربیت کنند تا برای امرار معاش از توانایی لازم برخوردار باشند. مدت آموزش در این مرکز 2 سال پیش‌بینی شده بود که بعدها به یک سال تقلیل یافت. تا سال 1357 بیش از 500 نفر کارگر ماهر و ورزیده از این مرکز فارغ‌التحصیل شدند و به فعالیت‌های فنی پرداختند یا به مناطق ایلی رفتند. مربیان این مرکز مدرک‌دار و داعیه‌دار نبودند، ولی از میان ورزیده‌ترین پیشه‌وران شهر دست‌چین می‌شدند تا دانش‌آموزان را به صورت عملی آموزش دهند. ویژگی مهم این مرکز آن بود که از دانش‌آموزان نه مدرک تحصیلی خواسته می‌شد و نه برای آن‌ها مدرک فارغ‌التحصیلی صادر می‌گردید.

*لطفن اگر برای این بخش، مطالب تکمیلی، اطلاعات و یا تصاویر خوبی دارید برای ما ارسال کنید.