|
انا لله و انا الیه راجعون
به یاد شادروان محمد نادری دره شوری
یار وفادار و دانش‌آموخته مکتب بهمن‌بیگی
دست تقدیر، خدمتگزاری ارزشمند و دستان یاری‌رسان و پرمهر را از جمع ما ربود.
از آن روزی که قیام برای باسواد کردن مردم ایلات چاره‌ی کار شد، تدبیر اینگونه رقم خورد: ننشینیم تا غبار مرگ بر چهره‌مان بنشیند، ساکت نباشیم تا نیستی بر سرمان سایه بیفکند و تسلیم نشویم تا در سراشیب انحطاط سقوط کنیم.
انجام این رسالت سترگ، عشق و فداکاری می‌خواست و تنها از عهده‌ی افراد بزرگ بر می‌آمد. مردان بیشماری در این قیام مقدس، همرا و همگام زنده‌یاد استاد بهمن‌بیگی شدند، آن‌ها همگی بیداران فضیلت بودند. سایه‌ی درخت و سایه‌ی دیوار مدرسه شد، پای قانون به کوه و بیابان نمی‌رسید خودمختار شدند و از پیچیدگی‌ها سرپیچیدند. معلم‌ها از بچه‌ها شناسنامه نمی‌خواستند، به تاریخ تولدشان کاری نداشتند. هر بچه و نوجوانی را که در زیر آسمان و روی زمین عشایری زندگی می‌کرد به مدرسه می‌پذیرفتند، کار تدریس آغاز گشت تا با هرگونه تلاش الفبا را به نونهالام عشایر آموزش دهند. نتیجه و دستاورد آن شهره‌ی آفاق شد.
بی‌دلیل نیست که زنده‌یاد محمد بهمن‌بیگی نوشته است: «گردانندگان سازمان تعلیمات عشایر ایران همگی اهل همت و غیرت بودند».
محمد نادری یکی از این مردان با همت بود، دلسوز بود و با دلسوزی تمام خوب کار کرد. مسئولیت‌پذیری و خوب کار کردن را از بهمن‌بیگی یاد گرفته بود. آموزگاری توانا که دلبسته‌ی استادش بود. به دلیل شایستگی‌ها، راهنمای تعلیماتی عشایر شد و پس از آن به مقام دبیری دانشسرای عشایری ارتقا یافت و به تعلیم و تربیت آموزگاران پرداخت.
مرحوم نادری از همان دوران دانش‌آموزی، مبصر مدرسه‌ی عشایری بود و هر روز بعد از پایان کلاس، تعدادی از دانش‌آموزان را جمع می‌کرد، معلم می شد و تمرین آموزگاری می کرد. دست آخر معلم تعلیمات عشایر ایران شد.
او اهل ادب و فرهنگ بود، شاعر بود، پژوهشگر و نویسنده بود، کتاب و مقاله می نوشت، همچنین مجری توانمندی بود که جشنواره‌ها و برنامه‌های فرهنگی فراوانی را مدیریت و اجرا کرد.
زنده‌یاد نادری با تلاش ارزشمند خود در منصب رئیس هیئت امنای کنگره‌ی ماذون، شاعر نام‌آشنای ایل، سنگ تمام گذاشت، مجموعه‌ی آثار این شاعر عارف را تدوین و چاپ کرد و آرامگاهش را به خوب سامان داد. او همواره دغدغه‌ی فرهنگ ایل را داشت و در حد بضاعت خود با شور و علاقه کار می‌کرد.
مرحوم نادری در سال 1393 به پاس تلاش‌های ارزشمند آموزشی و فرهنگی خود از سوی «انجمن ترویج علم» برنده‌ی جایزه‌ی ویژه بهمن‌بیگی شد.
در ماه رمضان سال 94 و در پی کوشش کاری خود، ناباورانه و چه آسان از میان ما رفت.
انجمن فارغ التحصیلان عشایر جنوب ایران مفتخر است که چنین انسان‌های با غیرت و فداکاری دانش‌اموخته مکتب بهمن‌بیگی هستند. فقدان او را ضایعه‌ی جبران ناپذیر می‌دانیم و از درگاه خداوند متعال برای ایشان آرامش و برای بازماندگان صبر و شکیبایی آرزومندیم.
انجمن فارغ التحصیلان عشایر جنوب ایران
تیر ماه 1394
|